شعرهایم را میخوانی…

و میگویی روان پریش شده ام !

پیچیده است … قبول …

اما من فقط چشمهای تو را مینویسم …

تو ساده تر نگاه کن …

شاید به هم باز رسیم …

روزی که من به‌ سانِ دریایی خشکیدم …

و تو چون قایقی فرسوده بر خاک ماندی …

“کنج گلویم قبرستانی است پرازاحساسهایی که زنده بگورشده اند،

به نام بغض….”

عشق گم شده من …

نبودن هایی هست که هیچ بودنی جبرانشان نمیکند،وآدمهائی که هرگز

تکرارنمی شوند….

وتو آنگونه ای…

فقط همین…

وقـتـے حـس میڪنم …

جایــے در ایــטּ ڪره ے خاڪے . .

تــو نفـس میڪشـے و مـטּ …

از هــماטּ نفـس هایتـــ ،،، نفـس میڪشم آرام مــی شوم !

تـو بــاش !!!

هـوایـتـــ ! بـویـت ! بـراے زنده مانـدنـم ڪافـــے ستـــ

جغرافیای دیگری خلق کرده …

نبودنت …

ابروهایم شده اند …

خط ِ استوای جدیدی …

که حوالی شان

همیشه بارانیست . . !

خسته ام …

از تـــــو نوشتن …

کمی از خود می نویسم …

این منم که دوستت دارم …

مـــات شــدم از رفـتنت …

هیــچ مـیز شطـرنجی هـم در مــیان نـــبـود !

ایـن وســط فــقط یـک دل بـــود …

کـه دیگــر نـیست…

برگرد…

یادت را جا گذاشتی …

نمی‌ خواهم عمری به این امید باشم …

که برای بردنش برمی ‌گردی…